امون از دل زینب...

بسم الله الرحمن الرحیم..

 

 

 

فــــَـــردا.. 

 

حُسَین(ع)

 

حُ سَین میــــــشَوَد...

 

نـَـه نـَـه...

 

میــــــشـَـوَد...

 

حُ سَ ی ن ...

 

پ.ن: امون از دل زینب.......

 

الامان الامان الامان..................................

گیره دلت...

بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

دلت ک گیر باشد...

 

بی هیچ بهانه...

 

دلگیــــــــــــر ، میشوی...

...

 

دلت که

            گیر

                         باشد...

 

...

 

پ.ن1: السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا...

 

پ.ن2: این روزا خیلی دلم میگیره.. برات.. آقا...

 

گوش کن با لب خاموش سخن میگویم..

بسم الله الرحمن الرحیم
 

 

تاریک ه تاریک شده باشد.. بدجور شلوغ باشد تمام بانک های این شهر شلوغ...
نیاز داشته باشی همین حالا ب هر قدر پولی ک باقی مانده درعابر بانک های این شهر شلوغ.. 

چادرت را محکم بپیچی دور خودت و حرکت کنی.. بانک به بانک.. خیابان به خیابان..
 

برسی به عابر بانکی که از همهمه ی مردم بفهمی  انگار در این، باقی مانده هنوز پولی...
 

قبل تو مردی باشد..
 

برود پشت عابر بانک پولش را بکشد و بخواهد کارت ب کارت کند..  نرود انگار.. با اکراه سرتا پایت را نگاهت کند و با بی میلیه تمام بگوید بروی تا  دوباره بگیرد شماره کارت را...
 

اما  قبل از حرکتت خانومی بیاید بالا پشت عابر بانک.. مات و مبهوت نگاهش کنی و بگویی مگر نوبتی نیست!داد بکشد و  توهین کند و تو اصلا نفهمی برای چه..!!!!   محکومت  کند برای گناهی ک اصلا نمیدانی چیست.. !!!!   و باز بگوید شما ، "چادری ها" ، خسته کرده اید مارا.. و تو تازه بفهمی ک دلیل این همه توهین ها همان تکه پارچه ی مشکی ست..
 

 لبخند بزنی و سکوت کنی..  و شاید کمی بغض... سرت را بندازی پایین درست روی شانه های چادرت تا حرف هایش تمام شود.. دعا کنی زودتر پولش را بکشد و برود..

 

هی از بی ادبی بگوید و بگوید ک چادری ها...
  مثل تیر برنده ای باشد این حرفش ک تا اعماق وجودت را میسوزاند.. گللویت را.. چشمت را... حتی دلت را...  تو هی لبت را بگذی که...

 

. بگوید و بگوید و به خیالش کوچک کند تو را .. تو را نه.. به خیالش چادر ه تو را..  پولش را بکشد و طعنه بزند و برود..
و تو سرت همچنان پایین باشد...

 

آن مردی ک با اکراه جایش را به تو داده بود.. با لبخند نگاهت کند و بگوید که تاریک است و تو بروی نوبتش را.. سرت را بالا بیاوری ، اما.. یک لحظه انگار کمرت از بار امانت روی دوشت  خم شود.. و  تازه بفهمی تمام آن کوچک کردن ها آن حرف ها،  برای خودش ماند.. مثل روسیاهی برای ذغال..

 

و فقط  توبعد..  بمانی و یه حس آرامش.. تو بمانی و بار امانت... تو بمانی و یک تکه پارچه ی مشکی...
 

 

موقع برگشت نم نم باران ببارد ، عمیق و عمیق تر نفس بکشی ، هوا را نه..  عطر چادرت را..  نه...  خود ه چادرت را استشمام کنی..


پ.ن: آن روز بود ک فهمیدم سکوت چقدر عظیم است و چ فریادی ست این صداقت ه سکوتی ک دنیایی از حرف ها را در آغوش کشیده است...


 

آقا...

بسم الله الرحمن الرحیم

 

آقا..

 

دلم برای تو تنگ است...

 

بگو چه چاره کنم؟؟...

 

:(

 

 

 

بلیط ماندن ، مانده روی دست های من

 

در این همه مسافر حرم.. نبود جای من...